Een tocht naar Mount Njinikom!

Afgelopen zondag 9 maart trokken wij, Rosa en Louisa, er samen met geneeskunde-studenten Diede en Laura en verpleegkunde-studente Katrien er op uit. We hadden een wandeltocht gepland naar een nabijgelegen heuveltop, samen met Hans (degene van het feestje, waarover we het eerder al hadden). Sportievelingen als we waren, maakten we ons klaar voor onze eerste ‘dagtocht’: onze rugzak was goed gevuld met regenjas, EHBO-set, zonnecrème, lunchpakket en water. Eerst moesten we nog wel even onze schrik overwinnen van de bikes (motortaxi’s), aangezien die ons naar de voet van de heuvel moesten brengen. Niet alleen omdat het voor ons beide de eerste keer op een motor was, maar ook omdat er hier in Kameroen erg veel ongelukken gebeuren. Het gebrek aan goede wegen, uniforme verkeersregels en de kostprijs van beschermkledij ligt hier aan de oorzaak. Maar als we de berg wilden bezoeken, moesten we deze angst maar even opzij zetten. Zo gezegd, zo gedaan! Basil, onze driver (we zaten immers per twee op een motor), was echter begripvol en paste zijn rijstijl aan. Uiteindelijk konden we er zelfs nog van genieten!

Eenmaal aangekomen aan de voet van de heuvel, kregen we te horen dat we de tocht niet met z’n zessen, maar met z’n negenen zouden aanvatten. Onze taxidrivers vergezelden ons immers graag! Vier mannen om vijf dames te beschermen en te helpen, dat konden we niet afslaan. Het werd een wandeltocht van zo’n twee uur naar de top – of beter gezegd het plateau. We passeerden traditionele Kameroense hutjes, prachtige vergezichten en enkele grotten. Avonturiers als we waren, klommen we zelfs in de grotten, waar we vleermuizen en spinnen konden ontmoeten. Het laatste eindje was letterlijk een beklimming, want er was niet echt een duidelijk pad naar de top. Living on the edge, letterlijk! Eenmaal boven was het dit allemaal waard! Wat een uitzicht hadden we, wat een landschap! Nogmaals hebben we de pracht en praal van het Kameroense landschap mogen aanschouwen! We moesten echter op tijd aan de afdaling beginnen, voordat het zou beginnen regenen. Onze gidsen besloten een kortere weg te kiezen, een gevaarlijkere weg naar beneden. We klommen letterlijk van de rotsen naar beneden, iets wat Louisa toch maar eng vond. Met wat aanmoediging van de andere meisjes en hulp van de gidsen, slaagde ook zij erin aan de afdaling te beginnen. Iedereen raakte heelhuids beneden, het begon nog niet eens te regenen.

Een (koude) douche, een lekkere maaltijd en onze voetjes omhoog, zo sloten we onze avontuurlijke dag af.  Marie en Marlies, die moesten werken en niet mee konden, mochten onze verhalen aanhoren. Zij plannen binnenkort ook een tripje naar Boyo hill, of zoals wij het noemen: Mount Njinikom. Een goede oefening voor Mount Cameroon, al zijn we nog niet zeker of we die beklimming aan zullen kunnen!

PS: Het zijn ietwat onflatterende foto's, maar wat wil je met zo'n bergwandeling? Zo kunnen jullie je alvast een idee vormen van hoe het was: erg warm, zweterig en afmattend! 

Groetjes!

Rosa & Louisa

Werken, feesten en veel regen!

Hallo allemaal!

Sinds de start van het regenseizoen enkele weken geleden kunnen we steeds minder en minder rekenen op stromend water, elektriciteit en internet. Het heeft dan ook weer een tijdje geduurd eer we iets van ons lieten horen. Voor degenen die erop zaten te wachten: hier zijn we weer! Hopelijk stelt dit nieuws niet teleur!

Het leven hier in Njinikom gaat zijn gangetje. Onze dagen zijn gevuld met stage lopen, afmattend maar met voldoening. Op maternity ward gaat alles goed. Sinds 7 maart zijn de Kameroense studenten Mercy, Tatiana, Phebe, Christelle, Anastasie & Vivian naar huis vertrokken. Het afscheid was intens, er vloeiden wat traantjes bij onze Afrikaanse vrienden, maar nu hebben we dus wel de hele afdeling voor ons alleen. We hebben intussen ook weer heel wat meegemaakt: een postpartumbloeding,  een doodgeboorte en een aantal miskramen, … we maken hier wat mee! We hebben ons ook al kunnen ontplooien tot heuse ‘borstvoedingsconsulentes’, want geloof of het of niet: ook hier in Afrika is er nog héél wat begeleiding bij de borstvoeding nodig! Veel vrouwen hebben ‘slechte gewoonten’ op vlak van borstvoeding, vaak van moeder op dochter doorgegeven, waardoor de borstvoeding bemoeilijkt wordt. Sommige baby’s blijken onvoldoende voeding binnen te krijgen en moeten per cup (bekertje) bijgevoed worden. Tevens hebben we  al twee gevallen gehad van neonatale ziekte, waarbij één baby ondervoed werd opgenomen omwille van onderliggende epilepsie en hyperbilirubinemie (de baby is letterlijk geel, wat gepaard met hoge koorts tot hersenschade kan leiden) en een andere baby ondervoed werd opgenomen omwille van syfilis, doorgegeven van moeder op kind. Beide baby’s waren nog geen twee weken oud. Onze taak hierbij was voornamelijk het opvolgen van de gezondheid van de baby, door de moeder met de hand te helpen afkolven, het kind per cup te voeden en de medicatie toe te dienen. Eén van de patiëntjes heeft het ziekenhuis intussen gezond en wel verlaten, het andere is nog volop in behandeling. Maar hoeveel ervaring op vlak van zwangerschapscomplicaties en postpartum (na de bevalling) complicaties we hier ook kunnen opdoen, het liefst hebben we nog wat meer bevallingen. Voorlopig staat Marie op kop met 5 bevallingen, gevolgd door Louisa met 4 bevallingen en  Rosa heeft er 3 gedaan. Nog geen spectaculaire aantallen, maar we hopen daar snel verandering in te kunnen brengen! Gelukkig hebben we nog wel enkele weken de tijd om onze bevallingen te doen, nog 7 stageweken om precies te zijn. Daarbovenop laten we ons vanaf nu ook ’s nachts opbellen voor bevallingen, er is dus nog hoop!

Zoals we al zeiden, is het regenseizoen hier – iets vroeger dan verwacht – intussen begonnen. Veel regen,  bewolking en nog meer regen! Jullie kunnen niet geloven hoe hard en lang een regenbui hier kan duren, donder en bliksem inclusief. Maar hoewel het hier intussen wel wat afgekoeld is, is de temperatuur hier nog meer dan aangenaam. Vooral bij zonnige periodes moeten we (of tenminste zeker één van ons) oppassen niet te verbranden. Het grootste pluspunt aan het regenseizoen is het landschap: het stof van de weg is weggespoeld en al het groen komt tot leven. Dat levert prachtige natuurlandschappen op, ideaal voor onze foto’s! Nadelig is wel dat elektriciteit en stromend water steeds vaker uitblijven. Vooral de afgelopen dagen hebben we overdag geen elektriciteit meer gehad tot ongeveer 19 uur, wanneer een generator aanspringt tot ongeveer 22 uur. Het stromend water is al even wispelturig: nu eens stroomt het, het volgende moment kunnen we noch koken, noch douchen. Jullie horen het: er wordt hier al eens gefoeterd!

Gelukkig is er nog voldoende vertier om ons af te leiden. Op vrijdagavond 28 februari waren we samen met geneeskunde-studenten Diede en Laura uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van Hans, een 24 jarige jongeman werkzaam in de lokale parochie. Ons eerste Afrikaanse feestje, althans dat dachten we. In de praktijk waren er erg veel dankwoordjes, lofbetuigingen en het presenteren van de cadeaus, maar door het uitvallen van de elektriciteit helaas geen dansen. De daaropvolgende dag, 1 maart (en Diede’s verjaardag) maakte dat meer dan goed. Er werd immers een voetbal- en handbalmatch georganiseerd tussen teams van werknemers uit ons ziekenhuis en uit een naburig ziekenhuis in Bafut. Uiteraard won het team van Njinikom de voetbalmatch, gevolgd door een groot feest, met een warme Afrikaanse maaltijd. De maaltijd bestond uit een stuk rundsvlees, samen met gerookte bananen en een heel erg pikante saus. Uiteraard kregen we het beste stukje van het rund voorgeschoteld: de huid! Gelukkig merkte een zuster dit op nog voor we uit beleefdheid geproefd hadden en bood ze aan een ander stuk te vragen. Gelukkig, want koeienhuid hadden we toch niet door onze keel gekregen. We lieten ons dan maar volledig gaan op de dansvloer en toonden iedereen onze dansmoves, wat heel lachwekkend bleek te zijn. Hier in Kameroen danst men op andere ritmes dan wij gewoon zijn, waardoor het lijkt alsof wij geen gevoel voor ritme hebben! Geamuseerd hebben we ons wel, dat zeker en vast!

Eén stageweek later (op 8 maart) was het al weer zover: nog een feestje! Dit keer omwille van international women’s day. Op deze dag wordt de vrouw gevierd, hier in Kameroen nogal letterlijk! We lieten een kleedje maken in de voor deze gelegenheid ontworpen stof en woonden een mars bij van alle vrouwengroepen van Njinikom en omstreken, vergelijkbaar met die op International Youth Day. We marcheerden zelfs mee, een unieke ervaring! Ook dit event werd gevolgd door een heus feestmaaltijd en heel veel dansen. Deze keer mochten we een stukje kip met gefrituurde plantanen (gelijkend op bananen, maar lekkerder!) opeten, dat was al meer naar onze smaak! Nogmaals gooiden we onze voeten los op de dansvloer, ter afsluiting van een heel leuke dag! We lijken hier heel wat te feesten, maar geloof ons op ons woord: we waren telkens op tijd (lees omstreeks 21 uur) terug thuis! Deze hele ervaring is afmattend genoeg zoals het is!

Ziezo, nu we jullie hebben ingelicht over onze avonturen, hopen we onze trouwe lezers gerustgesteld te hebben! We proberen jullie snel weer op de hoogte te houden, maar als het alweer een tijdje duurt, weten jullie hoe het vork in de steel zit. Laat gerust van jullie horen, want wij horen even graag iets van het thuisfront!

Tot hoors!

Rosa, Marie en Louisa