Hallo allemaal!
Sinds de start van het regenseizoen enkele weken
geleden kunnen we steeds minder en minder rekenen op stromend water, elektriciteit
en internet. Het heeft dan ook weer een tijdje geduurd eer we iets van ons lieten
horen. Voor degenen die erop zaten te wachten: hier zijn we weer! Hopelijk
stelt dit nieuws niet teleur!
Het leven hier in Njinikom gaat zijn gangetje. Onze dagen zijn gevuld met stage lopen, afmattend maar met voldoening. Op maternity ward gaat alles goed. Sinds 7 maart zijn de Kameroense studenten Mercy, Tatiana, Phebe, Christelle, Anastasie & Vivian naar huis vertrokken. Het afscheid was intens, er vloeiden wat traantjes bij onze Afrikaanse vrienden, maar nu hebben we dus wel de hele afdeling voor ons alleen. We hebben intussen ook weer heel wat meegemaakt: een postpartumbloeding, een doodgeboorte en een aantal miskramen, … we maken hier wat mee! We hebben ons ook al kunnen ontplooien tot heuse ‘borstvoedingsconsulentes’, want geloof of het of niet: ook hier in Afrika is er nog héél wat begeleiding bij de borstvoeding nodig! Veel vrouwen hebben ‘slechte gewoonten’ op vlak van borstvoeding, vaak van moeder op dochter doorgegeven, waardoor de borstvoeding bemoeilijkt wordt. Sommige baby’s blijken onvoldoende voeding binnen te krijgen en moeten per cup (bekertje) bijgevoed worden. Tevens hebben we al twee gevallen gehad van neonatale ziekte, waarbij één baby ondervoed werd opgenomen omwille van onderliggende epilepsie en hyperbilirubinemie (de baby is letterlijk geel, wat gepaard met hoge koorts tot hersenschade kan leiden) en een andere baby ondervoed werd opgenomen omwille van syfilis, doorgegeven van moeder op kind. Beide baby’s waren nog geen twee weken oud. Onze taak hierbij was voornamelijk het opvolgen van de gezondheid van de baby, door de moeder met de hand te helpen afkolven, het kind per cup te voeden en de medicatie toe te dienen. Eén van de patiëntjes heeft het ziekenhuis intussen gezond en wel verlaten, het andere is nog volop in behandeling. Maar hoeveel ervaring op vlak van zwangerschapscomplicaties en postpartum (na de bevalling) complicaties we hier ook kunnen opdoen, het liefst hebben we nog wat meer bevallingen. Voorlopig staat Marie op kop met 5 bevallingen, gevolgd door Louisa met 4 bevallingen en Rosa heeft er 3 gedaan. Nog geen spectaculaire aantallen, maar we hopen daar snel verandering in te kunnen brengen! Gelukkig hebben we nog wel enkele weken de tijd om onze bevallingen te doen, nog 7 stageweken om precies te zijn. Daarbovenop laten we ons vanaf nu ook ’s nachts opbellen voor bevallingen, er is dus nog hoop!
Zoals we al zeiden, is het regenseizoen hier – iets vroeger dan verwacht – intussen begonnen. Veel regen, bewolking en nog meer regen! Jullie kunnen niet geloven hoe hard en lang een regenbui hier kan duren, donder en bliksem inclusief. Maar hoewel het hier intussen wel wat afgekoeld is, is de temperatuur hier nog meer dan aangenaam. Vooral bij zonnige periodes moeten we (of tenminste zeker één van ons) oppassen niet te verbranden. Het grootste pluspunt aan het regenseizoen is het landschap: het stof van de weg is weggespoeld en al het groen komt tot leven. Dat levert prachtige natuurlandschappen op, ideaal voor onze foto’s! Nadelig is wel dat elektriciteit en stromend water steeds vaker uitblijven. Vooral de afgelopen dagen hebben we overdag geen elektriciteit meer gehad tot ongeveer 19 uur, wanneer een generator aanspringt tot ongeveer 22 uur. Het stromend water is al even wispelturig: nu eens stroomt het, het volgende moment kunnen we noch koken, noch douchen. Jullie horen het: er wordt hier al eens gefoeterd!
Gelukkig is er nog voldoende vertier om ons af te
leiden. Op vrijdagavond 28 februari waren we samen met geneeskunde-studenten
Diede en Laura uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van Hans, een 24 jarige
jongeman werkzaam in de lokale parochie. Ons eerste Afrikaanse feestje, althans
dat dachten we. In de praktijk waren er erg veel dankwoordjes, lofbetuigingen
en het presenteren van de cadeaus, maar door het uitvallen van de elektriciteit
helaas geen dansen. De daaropvolgende dag, 1 maart (en Diede’s verjaardag)
maakte dat meer dan goed. Er werd immers een voetbal- en handbalmatch
georganiseerd tussen teams van werknemers uit ons ziekenhuis en uit een naburig
ziekenhuis in Bafut. Uiteraard won het team van Njinikom de voetbalmatch,
gevolgd door een groot feest, met een warme Afrikaanse maaltijd. De maaltijd
bestond uit een stuk rundsvlees, samen met gerookte bananen en een heel erg
pikante saus. Uiteraard kregen we het beste stukje van het rund voorgeschoteld:
de huid! Gelukkig merkte een zuster dit op nog voor we uit beleefdheid geproefd
hadden en bood ze aan een ander stuk te vragen. Gelukkig, want koeienhuid
hadden we toch niet door onze keel gekregen. We lieten ons dan maar volledig
gaan op de dansvloer en toonden iedereen onze dansmoves, wat heel lachwekkend
bleek te zijn. Hier in Kameroen danst men op andere ritmes dan wij gewoon zijn,
waardoor het lijkt alsof wij geen gevoel voor ritme hebben! Geamuseerd hebben
we ons wel, dat zeker en vast!
Eén stageweek later (op 8 maart) was het al weer zover:
nog een feestje! Dit keer omwille van international women’s day. Op deze dag
wordt de vrouw gevierd, hier in Kameroen nogal letterlijk! We lieten een
kleedje maken in de voor deze gelegenheid ontworpen stof en woonden een mars
bij van alle vrouwengroepen van Njinikom en omstreken, vergelijkbaar met die op
International Youth Day. We marcheerden zelfs mee, een unieke ervaring! Ook dit
event werd gevolgd door een heus feestmaaltijd en heel veel dansen. Deze keer
mochten we een stukje kip met gefrituurde plantanen (gelijkend op bananen, maar
lekkerder!) opeten, dat was al meer naar onze smaak! Nogmaals gooiden we onze
voeten los op de dansvloer, ter afsluiting van een heel leuke dag! We lijken
hier heel wat te feesten, maar geloof ons op ons woord: we waren telkens op
tijd (lees omstreeks 21 uur) terug thuis! Deze hele ervaring is afmattend
genoeg zoals het is!
Ziezo, nu we jullie hebben ingelicht over onze avonturen, hopen we onze trouwe lezers gerustgesteld te hebben! We proberen jullie snel weer op de hoogte te houden, maar als het alweer een tijdje duurt, weten jullie hoe het vork in de steel zit. Laat gerust van jullie horen, want wij horen even graag iets van het thuisfront!
Tot hoors!
Rosa, Marie en Louisa
No comments:
Post a Comment