Belgian Visitors

Hallo daar!

Op 19 en 20 februari ontvingen we Paul Herijgers, Guy Marchal, Mieke Nieuwdorp, Chris Van Heet, Jan Verhaegen, Carla Verpoorten, Marc Vervenne en Toon Quaghebeur van LUMOS hier in Njinikom. LUMOS staat voor Leuvens Universitaire Medische Ontwikkelingssamenwerking en Solidariteit en is een initiatief van UZLeuven in samenwerking met KULeuven en KHLeuven. Zoals de naam zegt, steunen ze de gezondheidszorg in een aantal zich ontwikkelende landen in Afrika. In Kameroen focust LUMOS zich op het ondersteunen van de medische zorgverlening, het opleiden van gezondheidszorgmedewerkers en acties om de volksgezondheid te verbeteren. Dit bezoek stond in het teken van de huidige gezondheidszorgorganisatie, met als doel verdere initiatieven en noden te evalueren. Nu we toch al enkele weken in het Afrikaanse Kameroen vertoeven, was het leuk om eindelijk nog eens wat meer blanke gezichten te zien. En wat een leven bracht het ook in Njinikom!

Hun aankomst kon onmogelijk ongemerkt voorbijgaan: hun busje werd doorheen de straten van Njinikom naar het ziekenhuis begeleid door een heus dans en muziekspektakel. Erg amusant om te zien, al hadden we op dat moment nog niet echt door wie er nu precies op bezoek kwamen. Pas wanneer Toon Quaghebeur zich aan ons voorstelde (departementshoofd voor gezondheidszorg en technologie van KHLeuven), begrepen we wie mochten ontvangen. Het was slechts een korte eerste kennismaking, want de zusters hadden al een heel programma voor hen uitgestippeld. 

De officiële kennismaking volgde bij het verplichte onthaal voor en door alle medewerkers van het ziekenhuis. Of je nu moest werken of niet, er werd ons op het hart gedrukt dat afwezigheid niet geapprecieerd werd. Rosa bleef dan maar wat langer na en Marie kwam wat vroeger naar het ziekenhuis, terwijl Louisa haar 'nachtrust' oversloeg (zij deed de nachtshift). Met wat vertraging - hoe kan het ook anders in Kameroen? - werd een heel programma aan speeches, gebeden, dans en zang naar voor gebracht. We keken zeer geboeid toe, want dit hadden we hier zelf nog niet meegemaakt! Het meest spectaculaire was een dansspektakel door gemaskerde mannen, begeleid door ritmisch gedrum. Afhankelijk had het iets creepy, maar we genoten met volle teugen, en zo ook de mensen van LUMOS. Tussendoor kregen we ook nog te horen dat we die avond bij hen waren uitgenodigd voor een korte babbel. Dat zou voor ons de échte kennismaking zijn.

Samen met geneeskunde-studenten Diede en Laura, trokken we tegen 20 uur naar het huis waar LUMOS zich bevond. Omdat we het zelf niet 100% zeker wisten zijn, was dat op zich al een heel avontuur. Daar aangekomen werden we warm verwelkomd met een glaasje. Het waren erg vriendelijke mensen met veel vragen. Voor ons de gelegenheid ons hart eens te luchten, zowel de indrukken, de frustraties, als de bewondering kwamen naar boven. Na de kennismaking en de babbel volgde meteen ook het afscheid, LUMOS zou zijn reis de volgende ochtend al verder zetten. Maar goed ook, want voor ons was het 'werkendag'!

Zoals jullie kunnen horen, maken we hier meer dan genoeg mee. De boog kan niet altijd gespannen staan, toch? Het was in ieder geval een gezellige avond, bezoek van het thuisfront is immers altijd fijn!

Warme groetjes vanuit Kameroen!

Sunday well spent!

Op zondag 16 februari hadden we na 6 stagedagen eindelijk een welverdiende vrije zondag. Wat we toen nog niet wisten, is dat we deze dag het hardst tot nog toe zouden werken. Onze Amerikaanse huisgenoten, Dokter Michael en zijn vrouw Reniel (fonetisch dan, want we weten de schrijfwijze niet! Oeps!), vroegen ons mee naar het weeshuis. Daar hadden ze een heuse kuisvoormiddag op poten gezet, aangezien er bij reeds 2 kindjes een besmettelijke schimmelinfectie was vastgesteld. Kindervrienden als we zijn, konden we dit niet afslaan.

Gewapend met wegwerp handschoenen en plastieken schorten, trokken we naar het weeshuis. Voorbereid op wat zou komen, waren we echter helemaal niet. De kinderen zagen er zo onverzorgd uit en stonken uren in de wind. De slaapkamers roken ook niet bepaald fris. Een kuisbeurt met javel was dus hard nodig! De bedden, matrasjes, kasten, stoelen, tot zelfs de muren en de vloer kregen er van langs. We vochten tegen de vele spinnen, een gekko en wat wel duizend kakkerlakken leken. Ze hebben nog nooit zoveel gillende meisjes in Kameroen gehad! J

Na afloop besloten we de baby’s en kleuters een bad te geven en ze een verse luier en frisse kleren aan te trekken. Een heel verschil met daarvoor, maar eerder dweilen met de kraan open. Nog flesje geven, wat knuffelen en spelen en dan was het tijd voor ons om te gaan. Overweldigd door de indrukken, maar met een voldaan gevoel gingen we verder met onze luie zondag. 

We zullen er de komende weken nog wel geregeld langsgaan en erop toezien dat er wel degelijk goed voor deze kinderen gezorgd wordt. Jullie horen het nog wel!

Onze eerste stageweek

Hoewel we de eerste stagedagen vreesden dat er maar weinig te doen zou zijn op maternity ward, hebben we intussen weer een heleboel meegemaakt. 

Het begon met twee gevallen van placentaloslating, op twee opeenvolgende dagen. Eenmaal bij Louisa in de shift, een andere keer bij Rosa. Voor degenen die niet weten wat dit is: de moederkoek die de baby in de baarmoeder van zuurstof en voedingsstoffen voorziet, kan in sommige gevallen loskomen van de baarmoederwand, met een bloeding tot gevolg. Hoewel dit een erg acute situatie is, bleven de vroedvrouwen buitengewoon kalm. Eerst een hele poos wachten op de gynaecoloog om de diagnose te stellen (die wij natuurlijk wel al gesteld hadden), vervolgens overgaan tot een spoedkeizersnede, die hier overigens niet bepaald met spoed gebeurt. Wel leuk om onze kennis over hoog-risicoverloskunde nog eens te testen.

Daarbovenop kregen we te maken met een geval van eclampsie, een eerder zeldzame zwangerschapscomplicatie waarbij de zwangere gaat stuipen. Dit wordt in de volksmond ook wel zwangerschapsvergiftiging genoemd. De vrouw werd doorverwezen vanuit een ziekenhuis uit Fundong, een klein naburig ziekenhuis. Ook in dit geval werd tot een met-niet-zo-veel-spoedkeizersnede overgegaan. 

Om het rijtje af te sluiten, lag hier al enkele dagen een vrouw met strikte bedrust vanwege placenta praevia, waarbij de placenta gedeeltelijk voor de baarmoederhals ingeplant is. Om bloedingen te voorkomen, mocht deze vrouw ABSOLUUT het bed niet uit. Weinig tot onze verbazing, kreeg de vrouw uiteindelijk toch een massale bloeding op de bedpan, waardoor ook zij een ‘spoedkeizersnede’ kreeg.

Resultaat? 5 premature baby’s in 4 min of meer werkende incubators, daar hebben we ons werk wel mee! Aangezien hier weinig tot geen postpartale zorgplannen zijn, laat staan voor zulke gecompliceerde bevallingen, hebben we onze handen vol gehad met het opvolgen van het maternaal welzijn. Niet alleen het nemen van vitale parameters (waartoe de zorgverlening hier doorgaans beperkt is), maar ook de verloskundige parameters (baarmoeder, bloedverlies, …) en communiceren met de artsen omtrent de verdere behandeling. Iets waar de vroedvrouwen hier niet zo veel ervaring/zin in hebben.

Zoals jullie kunnen lezen was het een bewogen week!

Stand van zaken? Marie heeft al 2 bevallingen kunnen doen, Louisa één en Rosa wacht nog steeds af. Wanneer de studenten van Bamenda hier in maart weggaan, hopen we eindelijk in gang te kunnen schieten. Gelukkig is maart volgens de vroedvrouwen de maand van de ‘babyboom’. 

Laat maar komen die baby’s!

Laatste avondmaal?

Afgelopen woensdag 12 februari 2014 werden we door zuster Electa, hoofdvroedvrouw van het St. Martin de Porres Catholic Mission Hospital persoonlijk uitgenodigd voor een etentje in het klooster. Een uitnodiging die we niet konden en wilden weigeren.

De volgende avond begaven we ons om stipt 18.50 uur naar de kloostergronden, al wisten we niet 100% zeker waar we precies verwacht werden. Marie klopte dan maar even op de deur van wat achteraf de kapel bleek te zijn en stoorde daarmee dus de (uitgelopen) misviering. Oeps!

Gelukkig vonden de zusters dit niet erg en werden we algauw naar een zitruimte in het kloostergebouw begeleid. Nadat de misviering afgelopen was, konden we dan toch de voetjes onder tafel schuiven. Na een heus welkomstgezang, kregen we een voortreffelijk driegangenmenu voorgeschoteld. Voorgerecht was een soort peterseliesoep, gevolgd door een buffet van Duitse aardappelpuree, aardappelpartjes, worteltjes en boontjes, kip, nog meer kip en gemarineerd rundsvlees. Als afsluiter van de avond kregen we cake en fruitsalade van papaya en ananas voorgeschoteld, voorafgegaan door een heus zang en dansspektakel. Overheerlijk, de beste maaltijd tot nog toe!

Een kleine bemerking bij dit feestmaaltijd: de meerderheid van de zusters aten niet mee met ons, maar aten een eerder sober maal omwille van de gelofte van soberheid. Heel vreemd om te weten dat ze zich speciaal voor ons hadden uitgesloofd, maar hier zelf niet van zouden genieten.

Met doggybag vol kip en rundsvlees in de hand en een volle maag, keerden we terug naar ons huisje. Of in het geval van Marie naar de maternity ward, want zij zou aan haar nachtshift beginnen. Alweer een ervaring opgedaan hier in Kameroen!

National Youth Day

Hallo allemaal!

Zoals we al hadden laten weten, werken Marie, Rosa en ikzelf steeds in andere shiften, samen met in totaal nog 7 Kameroense studenten. Hierdoor hebben we voorlopig niet al te veel werk te doen hier, een hele aanpassing met stage in België. Ikzelf heb nog geen enkele vrouw in arbeid gehad, laat staan een bevalling kunnen doen of zien en naar kraamvrouwen wordt hier niet erg veel omgekeken. Afrikaanse vrouwen hebben na hun bevalling niet erg veel begeleiding nodig, ze zijn erg zelfstandig en hebben zussen, moeders of tantes die hun de kneepjes van het moederen leren. De eerste stagedagen waren daarom ook nog niet erg spannend voor mij. Wel zorg ik in mijn shift voor de premature baby, baby Victory, die op ongeveer 28 zwangerschapsweken werd geboren en intussen al zo'n 3 weken oud is. Ik geef haar flesvoeding via een maagsonde, verzorg haar en volg haar temperatuur op. Het is een erg sterke baby en stelt het goed - Gelukkig!

Gisteren (dinsdag 11 februari) ben ik samen met de twee Belgische dokter-stagiaires Diede en Laura naar de National Youth Day gegaan. Dit is een feestdag in Kameroen, waarbij gedurende een hele week met de jeugd wordt gevierd. Een leuke afwisseling van het werken, daar ik Rosa en Marie amper zie. Op een groot veld in de buurt, zo'n 15 à 20 minuten stappen van waar we wonen, werd een grote parade georganiseerd. Een soort schoolfeest als het ware. Een heleboel studenten van de omringende scholen, van kleine kleutertjes tot tieners, marcheerden op het nationale lied of op tromgeroffel. Erg grappig om te zien - een hele ervaring! Hun uniformen piekfijn in orde en mooi in de maat marcherend toonde elke school aan de burgemeesters, zusters en andere genodigden hoe gedisciplineerd hun leerlingen wel niet zijn, de sleutel tot succes later! 

De mensen hier zijn super vriendelijk! Toen ze ons zagen aankomen, leidden de mensen ons naar stoelen in de schaduw, alsof we deel uitmaakten van de eregasten. Drie blanke meisjes vallen hier natuurlijk erg op! En zoals jullie op de foto kunnen zien, ben ik nog steeds een erg witte vlek! (Geloof mij als ik zeg dat ik al een kleurtje heb!) Iedereen begroet ons hier ook altijd, waardoor je je erg welkom voelt. De kleine kinderen zijn hier ofwel verlegen voor blanken en wenen soms zelfs, ofwel vragen ze gewoon om geld! Al gauw hadden zowel Laura, Diede als ikzelf een kind op schoot. De ouders vinden het hier helemaal niet vreemd om hun kinderen aan een vreemde (blanke) te geven. Wij vonden het natuurlijk erg schattig!  

 

Ik moest om 14 uur op dienst zijn en kon dus niet tot het einde blijven, maar het was een erg leuke ervaring! Ter afsluiting gingen we nog even langs een van de vele kleine shops op weg naar  huis, waar we wat eten en drinken kochten. Zo kon ik er weer tegenaan tot 's avonds!

Ik hou jullie op de hoogte van mijn avonturen!

Tot hoors!

Louisa