Update vanuit Njinikom

Hallo allemaal!

Eindelijk hebben we internet en kunnen we een update geven van onze avonturen van de laatste paar dagen! 

Donderdag 6 februari was de dag van ons vertrek naar Njinikom. Zuster Electa en driver Emanuel kwamen ons al om 7uur met een wit busje ophalen aan het Baptist Guest House. Het zou een rit van zo’n 7 à 8 uur worden, waarbij we een eerste blik konden werpen op het ‘echte’ Afrika. Zoals we eerder al hadden ervaren, gelden er niet erg veel verkeersregels in Kameroen: ze rijden er echt als gekken! We waren nog geen 10 minuten onderweg, of we zagen al een aanrijding van een voetganger door een brommer. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, werd de man aan de kant van de weg gelegd. Wat mensen discusieerden wat ze zouden doen, de anderen reden gewoon verder. Het bewijs dat het verkeer in Kameroen levensgevaarlijk is!

Langs de kant van de weg waren er overal kleine kraampjes,  waar ananas, popo (papaya), palmolie tot zelfs bushmeat (ratten, buidelratten ,…) verkocht werd. Zelf stopten we een aantal keer onderweg om van deze kraampjes te genieten. Omdat de zuster een grote voorraad aan ananas insloeg, mochten we er gratis van proeven: het was de zoetste ananas die je je kan inbeelden! Rosa, Marie en ikzelf kochten er zelf wat ananas en papaya’s voor later. Super lekker!

Het landschap varieerde erg onderweg, van stadsgebied naar bergachtige wouden tot grasvlakten. Wij gingen steeds hoger en hoger, naar steeds meer afgelegen gebieden. We zagen palmbomen, rubberbomen, papayabomen, bananenbomen, … heel veel bomen! Het land is hier één en al natuur, een prachtplaatje!

Wat mij (Louisa) het meest zal bijblijven over de rit van Douala naar Njinikom is hoe de mensen ons hier aanstaren. We voelden ons echt als apen in een kooi! Ook het gevoel van onveiligheid in Douala is iets wat me zal bijblijven. Je moest constant op je hoede zijn, wetende dat men ons als een wandelende bank zag. Gelukkig is dat gevoel veel minder sterk in het meer rurale gebied, al wordt er ons wel op het hart gedrukt op onze hoede te blijven, zeker ‘s nachts.

Aangekomen in Njinikom werden we meteen naar onze verblijfplaats gebracht: een huis op het kerkgebied dat we delen met een Amerikaanse arts en zijn vrouw. De appartementjes waar we immers normaal zouden verblijven, zijn reeds allemaal bezet. We hebben elk een aparte slaapkamer en er zijn twee badkamers. Een echte luxe! Wel jammer dat we in dit huis geen gebruik kunnen maken van de wifi, waardoor we steeds naar de ziekenhuisgronden zullen moeten gaan voor internetcontact. Ook valt de elektriciteit en soms ook het water hier tussen 19 en 22 uur uit, waardoor we veel gebruik zullen moeten maken van onze zaklampen. Geen verrassing hier in Afrika, uiteraard, maar toch een hele aanpassing. Deze avond konden we nog genieten van de maaltijd die de kokkin van het Amerikaanse koppel ons voorschotelde, maar we zullen toch zo snel mogelijk moeten uitzoeken hoe we aan ons eigen eten en drinken geraken. De markt is hier om de 8 dagen, en de eerstvolgende markt vindt plaats op zondag. Morgen zullen we op ‘verplichte’ daguitstap naar Bamenda gaan, waar we een lezing over abortus zullen bijwonen en hopelijk ook al wat boodschappen zullen kunnen doen. Zaterdag zullen we alweer naar Bamenda gaan in het kader van ‘World Sick Day’ , nog een ‘verplichte’ daguitstap maar voor ons de gelegenheid om wat ingeburgerd te raken. Vandaag was het voor ons in ieder geval een vroege avond.

 Bij wijze van welkomst zijn we op vrijdag 6 en zaterdag 7 februari 2014 met de zusters en het ziekenhuispersoneel naar Bamenda gegaan. Bamenda is de voor ons dichtstbijzijnde stad, zo’n anderhalf à twee uur van ons dorpje Njinikom verwijderd. We werden vervoerd in de witte busjes die ons ook van Douala naar Njinikom gebracht hadden, al was het comfort nu niet zo hoog als toen. Zoals driver Emanuel ons reeds de dag voordien had geleerd, zitten de busjes in Kameroen nooit vol. De eerste rit zaten we met 13 in een busje, voor de terugkeer met 19 en de tweede dag zelfs met 23 personen in een busje. Kan je je het al inbeelden?

Op vrijdag woonden we een symposium bij met verschillende (voor Kameroen) actuele onderwerpen, gepresenteerd door afgevaardigden van ziekenhuizen en health centers rondom Bamenda. Zo werd er gepraat over kindermishandeling, homoseksualiteit, abortus en incest, allemaal gekaderd binnen de Kameroense Christelijke waarden. Wat ons vooral bijbleef is het feit dat homoseksualiteit en abortus ten striktste verboden zijn (voor wet en geloof), maar dat men deze mensen hierom niet zou mogen uitsluiten van gepaste medische zorg. We merkten uit de reacties van het publiek dat dit echter wel de realiteit is, dat zelfs artsen deze mensen zouden laten sterven omwille van deze misdaden. Homoseksualiteit, kindermishandeling en incest worden beschouwd als abnormaal en zouden onder meer worden veroorzaakt door misbruik, de afwezigheid van de (werkende) moeder in het gezin en verwaarlozing. Hoewel we ons niet altijd konden vinden in de verklaringen die gegeven werden, was het vooral interessant om zo het handelen van vroedkundigen en artsen te begrijpen en te kunnen plaatsen.

Op zaterdag woonden we een mis bij in de kathedraal van Bamenda, toegewijd aan alle zieken en zorgverleners voor World Sick Day. Het was een erg muzikaal gebeuren, met zang en dans. Helemaal anders dan wat we kenden uit België en Nederland, een hele ervaring! Hoewel de mis in het Engels was, begrepen we er echter weinig tot niets van. Bovendien was het erg winderig en koud in de kathedraal en duurde het meer dan drie uur. We waren daarom ook erg gelukkig wanneer de zege werd gegeven en we de kathedraal mochten verlaten. Aansluitend werd een maaltijd gegeven, voorafgegaan door een gebed. Voornamelijk rijstgerechten, bonen en vis werden gegeven. Een zeer smakelijke maaltijd, al bleven we voor alle zekerheid weg van vlees en vis.

De dag sloten we af met een bezoekje aan het lokale winkeltje, met een smakelijk soepje en wat van die heerlijke ananas. Nog wat gezellig nababbelen en dan het bed in, we waren afgepeigerd van de vele reizen van afgelopen dagen.

De foto hierboven toont de materniteit en verloskamer, met daarboven de surgical ward. Binnenkort krijgen jullie nog veel meer foto's te zien, maar we moeten geduld hebben met het internet! Vandaag, op maandag 10 februari, zijn  we met de eerste stagedag begonnen. We zijn in totaal met 9 studenten-vroedvrouw (er zijn nog 6 lokale studenten), dus 3 studenten per shift. Dit is héél erg veel, dus hopelijk zullen we af en toe nog wat bevallingen kunnen doen! Wij drie moeten ons allemaal opdelen en zullen dus nooit samen werken. Op zich vinden we dat niet zo leuk, maar we zullen er wel mee leren omgaan. 

Het verslagje hiervan en enkele foto's krijgen jullie snel! 

Groetjes van ons allemaal!

Rosa, Marie en Louisa