Onze eerste stageweek

Hoewel we de eerste stagedagen vreesden dat er maar weinig te doen zou zijn op maternity ward, hebben we intussen weer een heleboel meegemaakt. 

Het begon met twee gevallen van placentaloslating, op twee opeenvolgende dagen. Eenmaal bij Louisa in de shift, een andere keer bij Rosa. Voor degenen die niet weten wat dit is: de moederkoek die de baby in de baarmoeder van zuurstof en voedingsstoffen voorziet, kan in sommige gevallen loskomen van de baarmoederwand, met een bloeding tot gevolg. Hoewel dit een erg acute situatie is, bleven de vroedvrouwen buitengewoon kalm. Eerst een hele poos wachten op de gynaecoloog om de diagnose te stellen (die wij natuurlijk wel al gesteld hadden), vervolgens overgaan tot een spoedkeizersnede, die hier overigens niet bepaald met spoed gebeurt. Wel leuk om onze kennis over hoog-risicoverloskunde nog eens te testen.

Daarbovenop kregen we te maken met een geval van eclampsie, een eerder zeldzame zwangerschapscomplicatie waarbij de zwangere gaat stuipen. Dit wordt in de volksmond ook wel zwangerschapsvergiftiging genoemd. De vrouw werd doorverwezen vanuit een ziekenhuis uit Fundong, een klein naburig ziekenhuis. Ook in dit geval werd tot een met-niet-zo-veel-spoedkeizersnede overgegaan. 

Om het rijtje af te sluiten, lag hier al enkele dagen een vrouw met strikte bedrust vanwege placenta praevia, waarbij de placenta gedeeltelijk voor de baarmoederhals ingeplant is. Om bloedingen te voorkomen, mocht deze vrouw ABSOLUUT het bed niet uit. Weinig tot onze verbazing, kreeg de vrouw uiteindelijk toch een massale bloeding op de bedpan, waardoor ook zij een ‘spoedkeizersnede’ kreeg.

Resultaat? 5 premature baby’s in 4 min of meer werkende incubators, daar hebben we ons werk wel mee! Aangezien hier weinig tot geen postpartale zorgplannen zijn, laat staan voor zulke gecompliceerde bevallingen, hebben we onze handen vol gehad met het opvolgen van het maternaal welzijn. Niet alleen het nemen van vitale parameters (waartoe de zorgverlening hier doorgaans beperkt is), maar ook de verloskundige parameters (baarmoeder, bloedverlies, …) en communiceren met de artsen omtrent de verdere behandeling. Iets waar de vroedvrouwen hier niet zo veel ervaring/zin in hebben.

Zoals jullie kunnen lezen was het een bewogen week!

Stand van zaken? Marie heeft al 2 bevallingen kunnen doen, Louisa één en Rosa wacht nog steeds af. Wanneer de studenten van Bamenda hier in maart weggaan, hopen we eindelijk in gang te kunnen schieten. Gelukkig is maart volgens de vroedvrouwen de maand van de ‘babyboom’. 

Laat maar komen die baby’s!